Herbata po japońsku

Japonia wielu osobom przywodzi na myśl tradycyjną ceremonię parzenia herbaty. Nic więc dziwnego, że bywa kojarzona z jednym ze szlachetniejszych rodzajów tego naparu – zieloną herbatą. I choć akurat zielona herbata wywodzi się z Chin, to w Japonii faktycznie cieszy się dużą popularnością. Warto przy tym zauważyć, iż w Kraju Kwitnącej Wiśni uprawia się nieco odmienne gatunki tego naparu. Szczególnymi rodzajami japońskiej zielonej herbaty są sencha oraz matcha – obie występują w wielu odmianach, cenowo i smakowo różnorodnych.

Odmiany zielonej herbaty.

Senchę nie tylko zwija się i suszy (jak klasyczną zieloną herbatę, np. gunpowder czy longjing), ale także poddaje „podduszaniu”, bezpośrednio po zbiorze. W zależności od gatunku senchę zbiera się maszynowo, mechanicznie bądź ręcznie (przy tym ostatni sposób stosowany jest przy pozyskiwaniu jednej z droższych mieszanek). Senchę można pić na ciepło i na zimno, występuje w postaci liściastej lub tzw. „torebkowej” (która jednak cechuje się gorszym smakiem i słabszymi właściwościami antyoksydacyjnymi). Matcha dla odmiany występuje tylko w jednej postaci – sproszkowanej (poza suszeniem i zwijaniem listki są też prażone oraz drobno mielone bądź rozcierane w moździerzu). Matcha jest silnie związana z kulturą Japonii.

Przygotowanie herbaty zielonej.

Specjalne zasady obejmują jej przygotowywanie oraz spożywanie, przy czym właściwy kolor, smak oraz grubość pianki są tutaj niezwykle istotne. Proszek zalewany jest wodą w temperaturze około 60 stopni i ubijany bambusową trzepaczką (aby otrzymać odpowiednią konsystencję naparu oraz wysokość pianki). Następnie parzony jest przez około 2 – 4 minuty w porcelanowym naczynku nagrzanym wcześniej do temperatury rzędu 50 stopni Celsjusza, a dopiero po tych działaniach rozlewany do niewielkich filiżanek. Matchą należy delektować się bez dodatków, by w pełni docenić jej specyficzny smak oraz fakturę.